L-weekend u reflectie sagrir

Nee, dit is geen vreemde titel. Dit is een beetje Marokkaans vs. Nederlands. L- is het Marokkaanse lidwoord, en u betekent en. Sagrir is klein. Jaha, zo simple is het! Nog wel in ieder geval.

Dit weekend ben ik voor het eerst Rabat uit geweest, alhamdullillah. Daar was ik aan toe. Nou ja, we zijn al een keer naar Salé geweest maar goed, dat is aan de overkant van de rivier. Ik was er echt aan toe om even de stad uit te gaan. Casablanca is op perfecte afstand voor een dagtripje. Er is eigenlijk vrij weinig te zien, behalve de Hasan II moskee. Volgens een local was het Koninklijk Paleis aldaar ook de moeite waard. Daar waren we dus in eerste instantie heen gelopen. Voor niets, want we waren met zijn drietjes en als je daar naar binnen wilde moest je met vier zijn en een gids hebben. Toen was de ochtend al voorbij en was het tijd voor lunch.

We gingen eten bij een klein schattig tentje dat ‘fast foods’ heette. Het was een semi-open keuken aan de straat, met drie tafels en zes stoelen. Voor 14 dirham had ik een broodje hotdog, maar dan anders. Voor dat geld kreeg je ook nog een heleboel groente op je brood en frites erbij. Achter de toonbank stond een man die zich kleedde alsof hij in een chique restaurant werkte. Enfin, na het eten namen we de taxi naar de Hasan II moskee, de grootste moskee van Noord-Afrika. Dat is te zien ja. Wat een ding, met prachtige mozaieken. We dachten dat we te laat waren voor een tour, maar toen we langs de kaartjesverkoopman gingen mochten we nog mee met de laatste toer hoewel we al twintig minuten te laat kwamen. Om die reden had die man vast ook geen zin om ons te vertellen dat er ook een studententarief was (60 dirham ipv 120 die wij betaalden). We zijn achter de Engelstalige groep aangerend en hadden dus maar superkort in de grote zaal van de moskee maar het is zeker een aanrader. Heeeeeel veel foto’s gemaakt. We hebben ook nog een rondje door de medina gelopen, maar die was niet heel special. Een medina zoals zo velen. Tassen, shirts en theepotten. Maar al wel wat onoverzichtelijker dan de medina in Rabat. Om bij te komen gingen we een sapje drinken, die hier vers voor je worden geperst en misschien net een euro per glas kosten. Aan de tafel naast ons zat een mannetje die goed Engels kon. Hij vroeg ons hoe lang we al in Marokko waren, en of het beviel. Hij leek me te oprecht om een toeristtrapmannetje te zijn. Schijn bedriegt! Hij was er eentje. Hij vertelde ons over een Berbermarkt. En die was er maar één keer per week. Berbermannen en –vrouwen kwamen wekelijks hand gemaakte spullen brengen. Klinkt goed, toch? Hij bracht ons er heen. En het was gewoon een winkel. Met een Berbermannetje, die ook veel te goed Engels kon. Hij had alleen tapijten en dekentjes en in de kelder vooral cliché toeristenverkoopspul tegen belachelijk hoge prijzen. We moesten dan ook snel weg om de trein te halenJ kortom: kom vooral naar Casa voor de Hasan II moskee (en verder niets, of neem minimal vier mensen en een gids mee).

Zondag had ik een heeeeeel erg chille chilldag! Ik had met Nele afgesproken, het Belgische meisje die ik vorige week had leren kennen toen ik wat ging drinken met mijn American sisters in Upstairs, een van de weinige kroegen in Rabat. Want zondag zou het supermooi weer worden, En Nele heeft een supermooi dakterras waar de zon de hele dag op schijnt, en er geen Marokkaanse pottenkijkers zijn dus daar is het niet shuma om in shorts en hempje te zitten;-). Nele had ook nog een Marokkaans meisje uitgenodigd en met zijn drietjes hebben we de hele middag in de zon gezeten onder het genot van wijntjes, chips en leuke/oude/foute muziek. Ik zou zeggen: voor herhaling vatbaar, ware het niet dat Nele helaas deze week weer terug gaat naar Belgoland *snif snif*. We’ll keep in touch chicka!

Nog een leuk verhaaltje: gisteren bestelde ik een Marokkaans pannenkoekachtig iets, in het semi-Marokkaans. De mevrouw gaf het aan me in een papiertje en een plastic zakje, wees er naar en zei: ‘mika’. Mijn gedachte was dan ook dat het Marokkaanse pannenkoekachtig ding ‘mika’ heette. Ik kwam twee studymates tegen en ik vertelde dat we de mika op ging eten in een parkje. Studymate 1 vertelde dat een mika een plastic tasje is. Hahaha. Goed, weer wat geleerd.

Inmiddels ben ik al weer bijna een maand in al-Maghrib. Dat is so far het langste wat ik ooit van huis/uit het land ben geweest, ik geloof dat het ‘record’ op 23 dagen staat. Tijd voor wat zelfreflectie…

Ik ben dit blog begonnen door te vertellen over mijn sociale fobie waarvan ik dacht dat ik er wel grotendeels klaar mee was. Hier, toch enigszins op mezelf aangewezen, blijkt dat toch niet het het geval te zijn. It smacked me in the face really hard. Veel mensen, maar (nog) geen vrienden. Een familie die toch niet echt jouw familie is waar je geen goede gesprekken mee kan voeren vanwege de taalbarrière. Tijdens eenzame momenten komt toch het stemmetje weer om de hoek kijken die zegt dat het aan jou ligt dat je niet overal uitgenodigd wordt, of dat je alleen bent, of na drie weken nog niet half Marokko door bent gereisd. Maar gelukkig weet ik nu dat het niet zo is. Dat er ook wel eens dingen buiten jouw macht om gebeuren. Het feit dat je in februari al in korte broek zou kunnen lopen, de warmte, de zon maken mij elke dag, behalve als het regent, heel blij. Ik ben zeker weten een zomerkind (feels like stating the obvious, this). Bovendien komt de lesvrije week er aan, komen mijn vriendinnetjes Tosca en en Hilde half maart, papa en mama begin april, en Umoja eind april. Kortom, genoeg om naar uit te kijken (niet dat alleen uitkijk naar Nederlands bezoek hoor...)!

PS: ik kreeg van reislogger een mail dat mijn blog goed gelezen werd. Waarom zie ik zo weinig reacties?;-)