vijf dagen in nowhereland

Sinds anderhalf week is mijn goeie vriendinnetje Saskia al in het Marokkaanse land, wat betekent dat mijn tijd in Rabat nu echt definitief voorbij is. Op vrijdag 13 juni hadden we een afscheidsfeestje op het instituut, waarna we vervolgens voetbal gingen kijken bij de ambassade (5-1, whoehoehhh). Het voelt al weer als een eeuw geleden. Ik dacht echt dat ik Rabat niet zou missen maar de laatste weken waren zo leuk, dat heeft de negatieve ervaringen weer een beetje weg gevaagd. Maar het is nog maar zo'n anderhalf week verder, dus. 

Op vrijdag was Saskia aangekomen in Marokko en zaterdag kwam ze aan in Rabat, maar daar was ik niet. Ik was op het strand met mijn nieuw verworven Marokkaanse vriendjes, naar een heerlijk rustig strand op een uurtje rijden van Rabat. Daar hebben we lekker gezond, liedjes gezongen en een klein beetje gezwommen, want de stroming was supersterk. Ik wist dat Saskia met Evelien ergens eten was, dus ik heb ze daar op gezocht en wat was het fijn om weer een oud/bekend gezicht te zien!

Zondag vertrokken we meteen richting Marrakech, want op maandag zou onze tour al van start gaan. Op een gekke dag besloten we dat het leuk was om een wandeltocht te maken door de bergen van Marokko, de Hoge Atlas. Gekke wij haha, want ik heb in ieder geval nog nooit een hike zoals deze gemaakt. Op maandag werden we om 9:00 opgehaald in ons hostel en zo’n twee uur later begonnen we meteen aan de wandeling met onze gids, Ibrahim. Ook hadden we een kok/muilezelrijder Mohammed. Hij kookte twee keer per dag, en zorgde ook voor het ontbijt. Bovendien zorgde hij altijd voor onze baggage, twee keer per dag de muilezel laden en lossen. De muilezel hadden we ‘taserdennt’ gedoopt, wat muilezel in het Berbers is. Een betere naam had het lieve beestje niet. We hadden ontzettend veel respect voor deze man want hij liep dezelfde route als wij, alleen dan twee keer zo snel zodat hij altijd voor ons op bestemming aan kwam om alvast thee en de lunch/avondeten te maken.

Elke dag liepen we een uurtje of zeven, en zo’n 15 kilometer gemiddeld. Ik zal later nog eens een plaatje uploaden van waar we geweest zijn, maar we eindigden in ieder geval in de plaats Imlil. Dat was de enige plaats van betekenis in de omgeving denk ik. Elke dag sliepen we in een gite: een huis voor toeristen met een bed en een douche, eigenlijk. Elke dag werd het een beetje luxer, gelukkig;-).

Ik vervloekte mezelf elke dag, dat ik hier aan begonnen was. De ene dag wat meer dan de andere, vooral de eerste twee dagen waren erg want ik had constant hoofdpijn en een lichte duizeligheid. Bovendien hadden we de tweede dag een helse klim waarin geiten ons ook nog eens probeerden te vermoorden. Ibrahim de gids vermoedde dat het hoogteziekte was. Ja de gids was ook een bijzonder geval, die vond het natuurlijk ook wel interessant met twee jonge dames op stap te zijn;-) maar het was gezellig en heeft goed voor ons gezorgd. We hebben immers alle dagen overleefd!

Ja dat vind ik wel een wonder, ongetraind en wel. En achteraf geeft dat toch wel bijzonder veel voldoening! Wauw, we hebben vier dagen (de vijfde dag werd Saskia helaas ziek) gewandeld, meer dan vijftig kilometer. Zonder blaren. Zonder blessures. En we hebben zo veel moois gezien, waar je met de auto nooit komen zou. Als ik terug ben zal ik wat foto’s uploaden van al dat moois (wifi in hostels is nooit echt toppie…)!

Inmiddels zijn we al in Agadir geweest, en nu zijn we in Essaouira maar daarover later meer!