Vakantie pt2: Agadir en surroundings

Na vijf dagen afzien en genieten in de bergen, vonden Saskia en ik dat we wel strand verdiend hadden. De originele planning was eerst naar Essaouira te gaan en daarna Agadir, maar omwille van het strand hebben we dat maar geswitcht. Op zaterdag namen we meteen de bus naar Agadir. We hadden een hotel geboekt want hostels zijn niet te vinden in Agadir, en dat hebben we geweten ook haha.

Op zich was er weinig mis met ons hotel. Het was schoon, er was een zwembad, er was ontbijt, en het kostte bijna niks. Maar het was wel een bepaald type toerist dat daar kwam. Het had ook wel wat weg van een tijdmachine: terug naar de Sovjet in de jaren ’80 ofzo. Het waren eigenlijk alleen maar Russen, Polen en Duitsers die naar Agadir kwamen om twee weken te frituren. Niet echt vakantie antropologen-style, hoewel we de eerste dag ook lekker gegrilld hebben. Ik in ieder geval. In Nederland verbrand ik eigenlijk nooit, maar dankzij de wind en Marokkaanse zon-intensiteit ben ik aan mijn gehele achterkant verbrand. En pijnnnnnn dat het deed. Dagenlang was lopen, liggen, zitten zeer onaangenaam. Ohhh wat was dat naar. Agadir zelf is eigenlijk een lelijke betonnen stad en vooral de mannetjes zijn er erg vervelend.

Gelukkig kende Saskia iemand uit de buurt, een Marokkaan (Miloud) bij wiens familie ze eens met haar familie gelogeerd heeft. Dus na een middagje grillen op het strand zijn we met hem naar zijn stad gegaan, Ait Melloul, een half uurtje van Agadir. Iedereen was blij Sas weer te zien en er werd thee en koekjes voor een weeshuis geserveerd, ook al waren we maar met twee. Dat is wat anders dan een pakje koekjes op tafel:-D ook kregen we daarna een overheerlijke tajine voorgeschoteld. Ze vonden het jammer dat we al weer zo snel weg gingen maar dat deden we toch maar. We werden  voor de deur van ons hotel weer afgeleverd.

De volgende dag wilden ik niksen omdat lopen en zitten een hel was. Totdat Miloud belde of we die dag nog wat wilden doen namelijk naar het Sousse-Massa nationaal park. Daar wilden we namelijk graag heen, maar eigenlijk een dag later. Hij moest dan echter werken. Het was goed ook dat hij mee was, want zonder hem waren we daar zeer waarschijnlijk nooit gekomen. We hadden er niet zo veel tijd want we waren laat vertrokken en wilden op tijd zijn voor voetbal, maar het was een prachtig park. Na de voetbalwedstrijd gingen we terug naar Agadir via Inezgane, waar we nog een lokale souq zijn ingedoken. Vervolgens hebben we in Agadir een gigantische bult vis gegeten voor omgerekend een tientje. Heeeeeerlijk!

De volgende dag belde hij weer, dit keer of we mee wilden naar Taghazout. Hij had speciaal voor ons vrij gevraagd omdat hij het zo leuk vond met ons. Dan kon hij ook in persona de arganolie brengen die we hadden gevraagd, voor een zeer lokale prijs ipv de toeristische 500 dirham per liter. Taghazout is een bekend surfersdorp iets ten zuiden van Agadir. Het is er heerlijk rustig vergeleken met het Agadir-strand maar dat kan ook liggen aan het feit dat we een man bij ons hadden. Die avond hadden we weeeer afscheid genomen maar het was weeeer niet definitief want de laatste dag in Agadir kwam hij ons weer helpen om een grandtaxi naar Essaouira te vinden, aangezien er geen plaats meer was in de bus. Zo waren onze dagen in Agadir toch nog heel erg leuk en ook heel erg local, in tegenstelling tot ons hotel…

De sfeer in Essaouira is stuk beter. Het is een hippiestad. De sfeer is fijn, verkopers niet zo opdringerig. Het enige jammere is de constante wind. In Agadir waaide het ook al veel (het is blijkbaar wind-seizoen) maar hier nog meer. En dat is altijd zo. Dat is toch wel een hele afknapper. Er is weinig te zien, maar er is lekkere vis en mooie dingetjes dus heb me arm geshopt aan souvenirs:-) inpakken is echt een uitdaging… Niet qua kilo’s, maar zeer zeker wel qua plek. Vanmiddag nemen we de bus terug naar Marrakech, vanwaar we morgen het vliegtuig terug pakken. Gek idee, zeg. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik in het vliegveld hier heen zat. Ik had  drie stoelen voor mij alleen en aan het eind kwam een man met mij praten, hij wees me de kassen in Spanje aan en vertelde dat hij een tour ging doen. De maanden daar tussen in voelen een beetje als een blur. Maar gelukkig heb ik een heleboel verhalen, en nog veel meer foto’s.