laatste blog...

Eigenlijk heb ik niet zo veel zin om te schrijven maar vanaf morgen ga ik weer naar Nijmegen en heb ik vast niet zo veel tijd meer en hoe langer je wacht, hoe meer je vergeet. Ook had ik honderd filosofische dingen bedacht die ik over deze ervaring wilde vertellen, maar de meeste zijn al weer uit mijn hoofd verdwenen.

Het contrast is zo groot, in alles. Toen we landden in Nederland, verschenen de regendruppeltjes op de ruiten. Oh nee he, hoorde ik mezelf denken. En toegegeven, het weer is toch ook wel gigantisch grauw voor eind juni. En het is zo koud, Ik zeg voor de gein altijd dat ik koudbloedig ben, en warme klimaten zijn daarom bij uitstek geschikt voor mij.

Ik had verwacht dat ik nog  steeds mijn Arabische stopwoordjes zou gebruiken, maar na een dag ben ik dat al afgeleerd. Elke keer als het in me opkomt word ik weer geconfronteerd met het feit dat hier niet daar is. En dat is jammer, want ik ik wil mijn Marokkaans vergeten. Zou het erg graag beter leren, dus ik hoop dat ik iets van een cursus kan vinden.

Ik weet dat ik vijf maanden lang weg ben geweest, maar nu ik weer bij mijn ouders op de bank zit voelt het absoluut niet zo. Alles lijkt hetzelfde. Ik heb een half jaar geen Nederlandse tv gezien en ook nauwelijks nieuws gelezen dus voor is het ook zo haha. Maar alles gaat hetzelfde hier, alles voelt hetzelfde. Ook van mijn tijd in Marokko herinner ik vooral het begin en het eind. Hoe ik van huis vertrok in de sneeuw, en de man in het vliegtuig die een praatje maakte.
Op het eind het supervette festival Mawazine, de fantastische bergtocht en alles wat we meegemaakt hebben in de laatste weken. Wat een superafsluiting heb ik gehad.

Ik zou bijna vergeten hoe moeilijk ik het soms gehad heb. Of wel vaker eigenlijk, maar nooit verloor ik uit het oog wat voor een unieke kans ik heb gehad. Ook op die momenten probeerde ik te genieten van de mooie dingen in Marokko. Het weer bijvoorbeeld:-P Ja de zon die ga ik gigantisch missen. En het lekkere fruit wat diezelfde zon opleverde. Lekker eten. De supermooie natuur in Marokko. Al reizend heb ik de mooiste mensen  beleefd, met de mensen met wie ik me wel goed voelde. Want dat is de grootste les die ik geleerd heb. Mensen maken of breken je ervaring. In Rabat heeft dat helaas mijn ervaring gebroken maar mijn gasten, alle lieve mensen die langs zijn geweest en de laatste weken hebben het weer gemaakt. Ik ben ontzettend blij dat ik het alsnog goed heb kunnen afsluiten.

Inmiddels ben ik al weer twee dagen thuis. Ik heb mijn favoriete maaltjes alweer achter de kiezen. Anderhalf maand geleden had ik nooit verwacht dat ik Marokko zou missen, maar nu doe ik het toch. De levendige straatcultuur, en de zon. Het was een avontuur. Die is nu voorbij. Ik kom vast nog wel eens terug want ik heb het noorden en oosten nog niet gezien (zie kaartje bijgevoegd) maar het was een mooie kans. Nu ga ik me voorbereiden op mijn volgende avontuur, en wel mijn bestuursjaar.

Alle lezers bedankt voor het volgen. Ik vond het superleuk om te merken dat mensen mijn verhalen daadwerkelijk volgen. Als ik ooit nog eens voor lange tijd op pad ga, laat ik het weten ;-)