back to basics

Afgelopen week was het dan eindelijk tijd voor de langverwachte (niet naar uitgekeken) verplichte excursie van het programma. In eerste instantie hadden we er compleet geen zin in vanwege de temperatuur, maar gelukkig kwamen we net in een ‘koele’ week, slechts 30 graden:-P

Zaterdagochtend vertrokken we in de regen (Rabat is soms net Nederland) naar Verweggistan, uh ik bedoel Ouled Merzouk. Dat is een klein dorpje dicht bij Skoura dat weer dicht bij Ouarzazate ligt. Zo’n 600 km verderop, over de Hoge Atlas. Dat leverde nogal wat wagenzieke mensen op. Om een uur of 9 ‘s ochtends vertrokken we en om 19:30 ofzo waren we aangekomen. De hele groep werd verdeeld over gastgezinnen. De helft van de groep bleek in een dorpje aan de andere kant van de oase te zitten, waaronder wij (wij = Evelien en ik). Wij hadden het geluk ook nog eens praktisch het achterste huis van het dorp te hebben, dus dat was elke dag een enkele reis van 30 minuten naar de kasbah waar onze docenten verbleven en wij les hadden.

Onze gastvader had de enige hanut in dat dorp, de moeder was een lief vrouwtje die echter geen Arabisch sprak. Ons gastzusje was dus een soort van onze voogd. We hadden ingeschat dat ze 13 zou zijn. We kwamen er echter achter dat ze al 20 was… OEPS. Ze zag er zo jong en iel uit.

Het was een groot huis maar er stond weinig in. Er was een grote woonkamer met banken rondom en tv (dat dan weer wel). Wij sliepen in een andere kamer op dekens, en een douche was er ook niet. Terwijl het juist zo stoffig was. Er was wel stromend waterJ en gigantische mieren.

Het enige wat we deden bij de familie was eigenlijk eten. Ik hoorde van veel kanten dat het ongelofelijk was hoe gastvrij deze mensen waren ondanks dat ze niet veel hadden, maar ik zelf word er een beetje ongemakkelijk van als een soort koningin behandeld te worden. Bij elke maaltijd kregen we te horen dat we nog niets gegeten hadden. En waarom we niets aten. Terwijl ze zelf zo weinig aten. Dan denk ik, eet zelf asjeblieft wat meer. Nog een leuk eetfeitje: ik heb koeiennieren gegeten. Ons gastzusje vroeg of we alles aten. Dus ik zei: ‘’ja hoor, ik eet alles behalve ei en noten:-D’’ Waarop Evelien vroeg of ik wist wat ze gevraagd had. Namelijk of we echt alles aten, zoals hart en ander orgaanvlees. Nouja ik vond de nieren best wel prima te eten^^

We zijn nog naar de souq, de markt, geweest. Dat is een wekelijkse markt waarop werkelijk waar alles te koop is. Daar gaat ongeveer het hele dorp heen, dan slaan ze in voor de hele week. Met een gammel busje werden we met zijn allen daar heen gebracht, de helft in het busje en de helft bovenop het busje. Aangezien wij niet met de familie gingen en ik zelf niets nodig had, had ik het wel snel gezien en hebben we lekker thee gedronken. En genoten van het feit dat er weer bereik was. Want dat is er ook nauwelijks in Ouled Merzouk:-P

‘s Middags was het de bedoeling dat we spelletjes gingen doen met de kinderen van het dorp, op het terrein van het schooltje. Het schooltje was aan ‘onze’ kant van de oase. Onze groep was echter groter dan het aantal kinderen dan er was, dus dat resulteerde warme, lange middagen.

We moesten ook praktijkopdrachten doen. Het idee was ontzettend goed, een soort antropologisch onderzoekje. Vraag de mensen over bepaalde dingen en verzamel zo veel mogelijk informative en meningen. De taalbarriere maakte het echter ontzettend moeilijk. We waren een beetje afhankelijk van de Marokkaanse Nederlanders in onze groep. Tegelijkertijd voelde ik me daardoor ook een ontzettend slechte antropoloog. Dan zou je toch juist over zulke barriers moeten kunnen zetten? Juist met mensen die Marokkaans spreken zou dat tot schatten van informatie moeten kunnen leiden maar zo pakte het helaas niet uit.

De laatste dag gingen we naar een kasbah ergens anders, die ook op het briefje van 50 dirham gestaan heeft. Daar ging een deel van de groep mountainbiken en een deel een mini-kamelentocht maken. Dat was wel even leuk. ‘s Avonds hadden we een klein Marokkaans feestje. Alle dames waren mooi uitgedost in traditionele kleding, behalve wij.

Wat mij betreft was de hele excursie een beetje net niet. We waren met te veel mensen, Iedereen die in het dorp aan de andere kant woonde moest altijd vroeg naar huis maar niemand wilde omdat de kasbah een chill dakterras had en aan ‘the other side’ niets te doen was.  Onze familie leek als enige nooit op de hoogte.

In het dorp schijnt de laatste tijd veel veranderd te zijn. Vooral de nieuwe school, en het feit dat docenten meestal aanwezig waren. Er was een brug gekomen over de rivier om de dorpen te verbinden. Voordat we kwamen moesten we van alles kopen voor de families en de kinderen. Toen we weg gingen ving ik op dat dit dorp regelmatig groepen zoals de onze over de vloer krijgt. Nog niet lang geleden waren er nog Amerikanen geweest. Ik vind daar wat van. Ik vind dat onverantwoordelijk. Wat leren ze daar van, dat er om de zoveel tijd een groep westerlingen komt die van alles kado geven? Wat hebben ze aan elke week een nieuwe bal of een nieuwe tandenborstel? Dat is leuk voor even maar het resulteert in niets voor de toekomst. Het houdt mensen onwetend en is ook niet bepaald reputatieverbeterend voor westerlingen. Het zorgt voor bedelende kinderen.

Ik heb zo veel dingen gezien die een investering waard zijn. De oudere kinderen bijvoorbeeld, die fietsen zouden kunnen gebruiken om naar het middelbaar te gaan zodat de drempel lager wordt voor ouders om hun kinderen naar de stad te sturen. Investeren in zonne-energie. Iemand vertelde dat zijn gastvader zonnepanelen had maar ze weer weg deed toe elektriciteit aangelegd werd, hij had verder geen idee wat hij met die panelen kon doen. Irrigatie in de oase. Infrastructuur. Zo dat moest ik even kwijt. Op microniveau denk ik aan ons gastzusje. Ze is 20 jaar oud en zit praktisch vast in dat dorp. Haar vier zussen zijn al uit het dorp en daarom is de kans groot dat zij daar altijd blijft om voor haar ouders te zorgen. Ze is naar school geweest maar kan niet naar de universiteit. Er is geen werk in het dorp en zelfs geen echtgenoot voor haar, want er is een vrouwenoverschot in het dorp. Ze vroeg voor de grap of ze mee mocht naar Rabat. Maar  ik weet zeker dat ze dat ergens wel zou willen. Ze was zo nieuwsgierig naar ‘onze’ buitenwereld,

Inmiddels ben ik weer terug in Rabat. En heb ontzettend genoten van mijn douche. En een gewone wc. En zo veel meer. Ja ik ben een stadsmens. Volgende week beginnen in Nijmegen mijn eerste bestuursdingen waar ik niet bij aanwezig ben en zou graag weer in Nederland zijn. Over minder dan een maand ben ik weer thuis. Maar deze week is het Mawazine festival in Rabat, een van de grootste muziekfestivallen ter wereld en het begint vanavond met Justin Timberlake! Maandag Stromae, zaterdag Alicia Keys… En oja tussendoor moet ook nog geleerd worden want daar is deze lesvrije week voor;-).