Sprookjesachtig in Marrakech

Het was een fabeltastisch heerlijke magische week in Marrakech. Ik had er wellicht wel 1001 nachten door kunnen brengen, hoewel het me erg onaangenaam lijkt om in de zomer in Marrakech te zijn (het was nu al de hele week tegen de veertig graden aan).

Al enige tijd (maaanden om precies te zijn) wist ik al dat mijn studievereniging Umoja naar Marrakech zou komen. Gelukkig is NIMAR een Nederlands Instituut, en daarom hadden ook wij op hetzelfde moment vakantie zodat ik ook naar deze bijzondere stad vierhonderd kilometer ten zuiden van Rabat kon. Daar had ik ontzettend veel zin in, want als er iets is wat ik mis hier, is het de gezelligheid, openheid en gekkigheid van de Nijmeegse antropologen.

Zondag 27 april was ik op tijd in de trein gestapt omdat ik van plan was naar het vliegveld te gaan om welkomstcommittee te spelen. De trein had echter vertraging dus ik dacht dat dat niet meer zou gaan en om 17:30 zat ik al in het hostel. Een laaaange vier uur later hoorde ik eindelijk de stoet rollende koffertjes aankomen. Ik heb alle veertig dames en heren een knuffel en de Nederlandse drie zoenen gegeven, geprobeerd de namen te onthouden van wie ik nog niet kende (dat is nog steeds niet helemaal gelukt, moet ik toegeven…).

Ik ga geen lang gedetailleerd verhaal geven over wat we allemaal gedaan hebben (dan kan ik ook het programmaboekje kopiëren) maar enkele dingetjes: Bahia paleis, Badi paleis, sinaasappelsap, advocadosap, amandelsap, tajine, Saadische tombes, NGO, mensenrechtenorganisatie, universiteit, Ourika vallei en de nieuwe stad. Natuurlijk ook het bekende Djemaa el Fna plein met de muzikanten, slangen, apen en hennavrouwtjes.

Op woensdag waren we naar de Ourika vallei geweest. Het was een fijne afwisseling van de eeuwige hectiek in Marrakech. Het was er ietsje minder heet én supermooi. We werden bij een verkoopdemonstratie gedropt (voor de tweede keer) maar omdat ik het vrouwtje wel aardig vond heb ik een flesje arganolie gekocht voor 200 dirham. Toen we bijna de vallei uitgingen, kwamen we een arganolie winkeltje tegen. Daar kon ik voor dezelfde hoeveelheid 60 dirham betalen. Zo zie je maar, geduld loont. We kregen een minilunch in een berberdorpje, met heerlijk brood, olijfolie, boter en honing, allemaal lokaal geproduceerd. We gingen op weg naar een waterval, en het was echt superleuk om daar naar toe te lopen. Was bijna een soort apekooien;-) Toen we eenmaal daar waren was de waterval een stuk kleiner dan het op foto’s leek maar het was echt superleuk.

Ook de NGO was superinteressant. Het was een lokale NGO, die zich inzette voor de ontwikkeling van de gebieden rondom Marrakech. Marrakech zelf is dan wel een hippe stad, maar verder is het een plattelandsgebied, kurkdroog, en niet dichtbevolkt. Een groep hoogopgeleiden vormden een denktank om oplossingen te verzinnen voor bijvoorbeeld watertekorten of ongeletterdheid in de regio. Het was een interessante afwisseling na de mensenrechtenorganisatie waar we die ochtend geweest waren. Die was door de staat gesubsidieerd, en het had er om die reden schijn van dat het vooral een rapport-schrijvende organisatie was. Ze konden niet echt goede antwoorden geven op kritische vragen.

Echt uitgegaan zijn we niet, want aan het eind van de week had niemand meer puf om te dansen tot de zon opkwam. Daarom had de reiscommissie een leuke bar uitgezocht waar ze wijntjes en bier hadden en muziek. Je kon er dus lekker zitten maar ook dansen als je wilde. Hoewel we in de medina ook een tentje gevonden hadden met wijn en bier (twee voor de prijs van een, ghehe) was dit echt supermooi, op de heelveelsteverdieping. Op het eind deed de serveerster een beetje vervelend met de afrekening maar wat mij betreft heeft dat de pret niet bedorven.

De hele week heb ik op het (overdekte) dakterras geslapen. Eerst zag ik daar een beetje tegenop om daar in mijn eentje te slapen, maar al snel kreeg ik een ‘kamergenoot’ en gedurende de week waren er eigenlijk steeds meer mensen die wel bij ons of op een van de andere dakterras’kamers’ wilden pitten. Het was in ieder geval wel de hangplek van het hostel, gedurende elke vrije minuut. Na een hete drukke dag was het in ieder geval heerlijk om in de koelte van de nacht te kletsen en muziek te luisteren tot laat. Om niet lang daarna wakker te worden van de oproep tot gebed om vijf uur ‘s nachts, van de vele moskeeën die in de buurt stonden (en niet synchroon gingen). En om 7:30 weer vrolijk wakker te worden dankzij de dan al hete zon op je gezicht.

Marrakech is een zinderende stad, op meerdere manieren. Dat moet je wel intens beleven. Het is zo druk, overdag gevuld met toeristen en ‘s avonds ook met lokale mensen. Van alle kanten word je gevraagd of je niet in hun winkel wil komen kijken. Of henna wilt. Of word je afgezet als je niet oppast, maar toch heeft het wel wat. De stad lééft. And so did I, this week. Ik voelde me weer een weekje mij. Het was bijna en cultuurshock om weer terug te zijn in Rabat. Ik stapte de trein uit en zoals gewoonlijk op zondag was er bijna niemand op straat behalve een zwerver die geld wilde. Zelfs bij mijn gastgezin was er bijna niemand thuis. Ik ben nog steeds kapot, na een week een paar uurtjes slapen maar tijdens de week heb ik daar nauwelijks iets van gemerkt. De juiste mensen om je heen geeft blijkbaar een dikke energieboost^^.

Ik was een momentje bang dat ik een eilandje zou zijn in deze groep waarvan ik zo veel mensen nog niet kende, en de mensen die ik kende me min of meer vergeten zouden zijn na drie maanden.  Niets bleek minder waar. Wat ben ik blij dat ik hier deel van uit mocht maken, en deel van uit maak. En dat volgend jaar hopelijk ook nog steeds doe. Ik ga snel maar eens verder schrijven aan mijn sollicitatiebrief voor bestuur;-)

Thanks Umojanen, voor alles, see you soon!<3