de eerste dagen met gezelschap

Sbah al-kheer, lezers!

Inmiddels ben ik al een week fi'l Maghreb. En kwam er gisteren achter dat ik toch best wel al een beetje van de stad ken. Rabat is helemaal niet zo groot. Aan de overkant van de rivier ligt Sale, dat is veel groter dan Rabat maar minder bekend. Een soort voorstad. 

Zondag ben ik met Evalien en Bo door de stad geweest, het was fijn om eens met gezelschap de stad door te gaan. En met toegestaan gezelschap ook. Met NIMAR studenten mag ik gaan en staan waar ik wil, zei mama Karima. We zijn in de Souq geweest en bij de zee, waar hele hoge golven waren. Dat was echt mooi. Ik wilde nog beltegoed kopen voor mijn Marokkaanse nummer. Ieder winkeltje lijkt hier wel beltegoed te verkopen. Maar het was zondag, en dan zijn bijna alle winkels dicht. Dus ik moest wel bij een beetje louche zaakje wat beltegoed kopen, want ik wilde mijn gastfamilie wel kunnen bereiken. Het mannetje noteerde mijn nummer, stuurde een sms ergens heen en vervolgens kreeg ik een bevestiging dat mijn beltegoed opgeladen was.

Maar vandaag, een week na mijn eerste dag hier, had ik mijn eerste dag! Nog geen college, maar een introductiedag. Hoewel het NIMAR, het instituut, best centraal ligt liep ik net vandaag een beetje verkeerd. Maar ik was nog op tijd. Jan Hoogland en Choumissa, de onderwijscoordinator, hadden veeeeel te vertellen. Ik ben dan ook een beetje hersendood na een dag. Er zijn 33 studenten, terwijl het NIMAR eigenlijk niet op zo'n grote groep berekend is. Maar het NIMAR neemt natuurlijk alles aan, aangezien er sluiting boven het hoofd dreigt. De subsidiestekker is uit het  instituut getrokken, terwijl Egypte al een hele tijd onrustig is en dat waarschijnlijk ook zal blijven. Ik snap dus niet zo goed waarom, aangezien er overduidelijk wel animo voor is. Mijn universiteit is een beetje de 'baas' van het NIMAR, en wil er niet in investeren, terwijl er aan het NIMAR ook sociale wetenschappen-vakken worden gegeven. En ze promoten naar het buitenland gaan ontzettend. Dus: lees dit (http://www.voxweb.nl/marokko-instituut-nimar-begint-slotoffensief/) en teken de petitie!:-D 

Vandaag had ik voor het eerst couscous gegeten. Dat schijnt een vrijdag traditie te zijn, maar dat heb ik hier niet gehad op vrijdag. Bovendien is er Nederlandse thee op het NIMAR, waar ik ook erg blij mee ben. Een grote mok thee. Met weinig suiker. Iets waar je wat aan hebt als je dorst hebt.

Ik heb op zich best een chill rooster, op maandag en donderdag een ochtend- en middagcollege. Dinsdag en woensdag alleen 's ochtends. En vrijdag aan het begin van de middag. Het lijken me in ieder geval gezellig mensen en hoop dat ik in de weekenden en tijdens de lesvrije weken veel ga zien van Marokko! 

Verder wilde ik nog iets schrijven over Marokkaanse eetgewoontes, dat leek me wel aardig. Maar nu ben ik moeeeeeiiii. En ga ik dus eerst slapen, want ik ben bijna helemaal vergeten wat ik wilde schrijven. Maar ik wil nog wel iets schrijven over mijn familie hier. Na horrorverhalen van Evalien en Bo ben ik blij dat ik hier zit. Ik heb een eigen kamer, we hebben internet, ik krijg elke dag vers brood bij het ontbijt. Alles mag (denk ik), de wijk is veilig. En papa Mohammed en mama Karima willen echt helpen met leren. Mijn Amerikaanse zusje en ik helpen de jongste dochter met haar Engels huiswerk (daar snapt ze weinig van, de docente praat alleen Engels alleen dat kan ze niet echt). Daarna had mijn Amerikaanse zusje huiswerk, en gingen mijn Marokkaanse zusje en papa haar helpen. En papa Mohammed licht altijd het nieuws voor me toe, ze vertalen een beetje. Ik weet al best een klein beetje Arabisch (hallo, tot ziens, hoe gaat het, brood, neem, eet, misschien, goedemorgen, weltrusten, geen probleem/wel een probleem, 1/2/3/4, strand, sinaasappel...) Super:-D 

For now, laila saida, a demain!