Het echte Marokko

Salaam!

Het leven gaat natuurlijk zijn Marokkaanse gangetje (slapen, eten, huiswerk). Maar zo af en toe gebeuren er dingen die het vermelden waard zijn.

Zondag was mijn Amerikaanse gastzusje jarig. Maandag na het eten zei mama Karima dan ook dat er een kleine verrassing was voor haar/voor ons. We mochten frisdrank gaan halen (whoehoeh, drie dames om 22:30 over straat, oi oi oi). Eenmaal terug werd er aangeklopt en kwam de zus van mama Karima met een superlekkere taart. Er stonden drie kaarsjes op, twee grote (stonden voor een tiental) en een kleintje, die stond voor een, haha. Ik mocht de taart alleen niet, maar hij rook superlekker en zag er net zo lekker uit. We mochten ook allemaal de kaarsjes een keer uitblazen. Iemand vertelde me dat Marokkanen niet heel veel aandacht aan verjaardagen besteden, dus ik vond het wel een supertof gebaar. Mama Karima zei dat haar zus “insha’Allah” morgen een taart voor mij zou bakken. In Marokko kan dat morgen zijn, maar ook volgende week of volgende maand. Maar zo waar stond er de volgende dag een stukje taart voor mij. Mijn ‘tante’ snapt mijn allergie niet supergoed maar toch wel erg tof. Dat is de Marokkaanse gastvrijheid, I guess!

Op woensdagen wordt er altijd een culturele activiteit georganiseerd door het NIMAR, waar je je voor kan intekenen. Niet omdat dat bijzonder spectaculair is, maar ik vind het wel leuk om wat met de groep te doen dus ik had me ingeschreven voor een rondje door Sale, de buurstad van Rabat. Het is groter dan Rabat zelf, maar er valt eigenlijk weinig te beleven. De vrouwelijke gids zei dat Sale nog best traditioneel was. In Rabat kun je als vrouw om 22u nog wel op straat gezien worden (daarna beter niet), maar in Sale moest je als vrouw om 20u toch wel binnen zijn. De spaarzame cafeetjes die er waren, waren ook niet voor vrouwen bedoeld. Als vrouw mag je boodschappen doen en de kinderen van school halen:-P

We hebben een oude Qur’anschool bezocht, die ergens in de dertiende eeuw gebouwd was geloof ik. Dat was echt een mooi gebouw. Daarna zijn we naar de zee gelopen waar een voormalig gevangenis was. Terug naar Rabat zouden we de traditionele manier van vervoer nemen, een bootje. Op weg daar naar toe kwamen we ergens langs waar ze eten verkochten (ofzo). Enigszins louche uitgevallen maar er werd ons verteld dat dit de enige gelegenheid was om wat te drinken. Tafels werden al neergezet enzo. Op een gegeven moment brak er een ruzie uit bij mannetjes daar. Ze scheeuwden niet alleen naar elkaar maar vlogen elkaar meteen naar de keel. Ze liepen naar een garagebox, deden het rolluik naar beneden en je hoorde gewoon dat de man binnen in elkaar geslagen werd. Toen de deur omhoog ging, zag je de voeten van de ene man een beetje bengelen, dat hij bij zijn keel gegrepen werd. Toen het rolluik weer open ging, stond de ene vent met een enorm mes te zwaaien. Toen werd het maar eens tijd om op te stappen… De ruzie bleek over een theepot te gaan. Dit klinkt vrij droog maar het was wel even spannend.. De ene man bleek het ook onder het bloed te zitten enzo. Dat heb ik gelukkig niet gezien. Dat schijnt ook het echte Marokko te zijn…

Daarna zijn we uit eten gegaan met een groepje, super gezellig. Tegen 21:30 werd het wel eens tijd om naar huis te gaan, aangezien ik nog huiswerk moest maken. Ik ging er vanuit dat de familie wel gegeten zou hebben als ik thuis kwam, dat is meestal wel zo. Maar de tafel werd toen pas gedekt, en er waren nog meer gasten. Er kwam een soort feestmaal op tafel, want een zus van mama Karima was er. Een enorme schaal met vlees en groentes, en luxe brood. Er was taart en fruit al toetje. Het eten is absoluut belangrijk hier, maar met zo veel familie helemaal. ‘Chudi’, betekent ‘neem’ en dat kreeg ik veelvuldig te horen. Ik was zoooooo vol, ik ontplofte bijna haha. En moest ik nog steeds huiswerk doen. Maar dat is ook Marokko! 

Mijn naam is ook erg ingewikkeld hier in Marokko. Iedereen denkt dat ik Dunia heet, want dat is een Arabisch woord. Of Dienia. Dan zeggen ze: maar dan moet je naam eigenlijk anders geschreven worden, met een lange ie! Maar nee. Dinja it is. Dìnja. Dat schijnt een familienaam in Rabat te zijn. Nou, veel Marokkaanser dan dat kan het toch niet worden;-)