pre-departure blog en een klein beginnetje

Pre-departure blog, gepost vanuit Marokko

Op veler verzoek, ga ik toch maar een verhaal over mijn vijf maanden in Marokko schrijven. Maar natuurlijk vind ik dat helemaal niet erg;-) hoewel ik niet kan garanderen dat ik het vijf maanden vol hou om te schrijven.

Ik wil graag wat gedachten op papier zetten voor ik vertrek. Ik ga maar vijf maanden weg, maar toch, voelt het als een mijlpaal. Want wie had anderhalf jaar geleden gedacht dat ik dit zou doen? Ik niet in ieder geval, ik hoopte het alleen maar.

Mensen die mij dit jaar hebben leren kennen, zien mij heel anders dan degenen die ik in het jaar daarvoor heb leren kennen. Ik was eigenlijk een bang meisje, met een grote mond. Ik praat er niet graag over, maar typen kan k het wel: ik had last van een sociale fobie. Dat kan voor iedereen een andere inhoud hebben, maar over het algemeen betekent dat een extreme angst om afgewezen te worden en daarom sociale gelegenheden mijdt, of in mijn geval, niet alleen wilt gaan. Ondanks dat je weet dat een ireeele angst is, ben je altijd bang het zwarte schaap te worden. Dat drukt de hele dag op je schouders, en dat is ontzettend zwaar. Constant vraag je je af wat iedereen van je denkt.

Op een dag, nu bijna twee jaar geleden, deed een incidentje me beseffen dat het zo niet meer kon. Dus probeerde ik mensen te porren samen met mij ergens heen te gaan en tijdens de Istanbul studiereis besefte ik me weer hoe leuk alles kon zijn.  De knop omzetten hielp al een heleboel. Toch duurde het daarna nog meer dan een jaar voor ik verder kon.

Terwijl mijn BA3 studiegenootjes lekker aan het chillen waren in Ghana, India of Mexico, zat ik vijf weken in Den Haag, op kantoor bij de IND. Buiten het feit om dat het een interessante stageplek was,  heeft het me ook zo veel meer gebracht. Ik heb weken lang vrij intensief samen gewerkt met mijn stagebegeleider. Hij heeft me laten inzien dat als ik ergens wilde komen, ik toch echt eens met mijn problemen aan de slag moest, en bovendien dat slachtofferschap niet bestaat: oftewel, je hebt je leven in je eigen hand, geloof in jezelf. Wonder boven wonder is dat nog gelukt ook. Inmiddels verkeer ik al een maand of acht in die mindset, en elke dag ben ik weer verbaasd en ontzettend blij dat het zo goed gaat. Het enige nadeel van al dit geyolo het afgelopen jaar, is dat studeren niet echt bovenaan het prioriteitenlijstje stond(a)

Life is pretty, life is good. Het is alleen inderdaad zo, dat je zelf de slingers op moet hangen. En daarom, ga ik naar Marokko! Het is wel een beetje buitenland voor beginners, bij een gastgezin en aan een Nederlands instituut, maar he, je moet toch ergens beginnen.

***

En dat is wel al genoeg voor mij. Toen ik uit het vliegveld kwam, wist ik al niet meer waar ik heen moest. Gelukkig kwam ik een aardige Australiër tegen die mijn gemoed weer wat oppoetste. En mijn koffer de bus in- en uittilde (Ik zie toch opeens wel de voordelen in van een bagpack.. Het zijn net Nederlanders, die Australiërs. Je vindt ze overal:-P. In de trein naar Rabat een aardige Marokkaan ontmoet, die me morgen een beetje van Rabat laat zien dus kan nog niks laten zien momenteel. Heb de eerste dag vooral thuis doorgebracht. Wat een goede oefening dit, alleen al in het Frans!

Ik heb een adres, btw. Mocht iemand geinteresseerd zijn, let me know.