feest en (meer) eten

Afgelopen weekend vroeg mijn gastmoeder of ik meewilde naar een familiefeestje, anders zou ik de hele avond alleen thuis zijn. Dat vroeg ze na het middageten, dus ik had verwacht in de middag te vertrekken. Tegen 16:00 kwamen er gasten op de koffie, dus ik dacht: ‘nu zullen we dan wel vertrekken!’ Maar toen ook nog steeds niet. Tegen een uur of 19:00 vertrokken we dan eindelijk, met het hele gezin (en de bovenburen, zus van gastmoeder en gezin). Het feestje was in Salé, dus we moesten een grand taxi hebben. In Marokko heb je twee soorten taxi’s: de kleine en de grote. De kleine rijdt alleen binnen de stad, de grote tussen steden. De grote taxi’s zijn van die jaren ’90 Mercedessen. Ze rijden officieel pas weg als je met zijn zessen bent. Met zijn zessen, in zeg maar een gewone gezinsauto. Vier op de achterbank, en twee op de bijrijdersstoel. Erg knus dus. Gelukkig zaten wij gewoon met zijn drietjes op de achterbank.

Het was een feest ter ere van een besnijdenis van een jongetje. De familie van het jongetje waren chique gekleed, en de grot zus van het jongetje had de Marokkaanse variant van een prinsessenjurk aan. De jongen kreeg cadeautjes van iedereen en hoefde niets behalve spelen, met zijn jelleba omhoog want, dat kan ongetwijfeld geen verrassing zijn, had hij ongetwijfeld pijn daar beneden, want het was die ochtend dat hij besneden was. Daar was overigens niets van te merken bij het jochie, behalve in de tien minuten dat zijn oma het tijd vond om te proberen of zijn jelleba al weer naar beneden kon.

Aan het begin van de avond zaten m/v gescheiden en kregen we dadels en melk. Met Ramadan wordt in ieder geval het vasten daarmee verbroken, maar blijkbaar is het ook voor andere feestelijke gelegenheden. Toen het etenstijd werd, werden m/v weer bij elkaar gezet aan de eettafel. Als voorgerecht kwam er bastilla op tafel. Een bladerdeeggebakje met iets hartigs (vis of kip) en iets zoets (suiker). De visbastilla was zowaar zonder ei, en dus ook aan mij besteed! Als hoofdgerecht kwam er een half schaap op tafel. En frisdrank (ja, dan weet je dat het feest is hier!) Als toetje kwam er nog een mega ijstaart tevoorschijn. Chocolade-ijs ook nog eens. En als afsluiter, atay (Marokkaanse thee) met koekjes.

Het had eigenlijk wel wat weg van een Nederlandse verjaardag. Zitten, kletsen en eten. Alleen in Marokko staat het eten meer centraal.

Marokkaanse thee is mijn nieuwe favoriete drankje. In het begon vond ik het tien keer niets, veel en veel te zoet. Maar inmiddels word ik er heel blij van. En voor Marokkaanse begrippen is de atay bij mijn gastgezin nog niet eens heel zoet. Als je ziet hoeveel suiker er in gaat, schrik je je dood. De gewone suikerklonten zijn al groter dan in Nederland, maar voor zaken zoals atay zijn er langwerpige suikerklonten ter grootte van vier suikerklontjes op een rijtje. Dat ik de laatste tijd de hele dag door zin heb om te snoepen, wijd ik dan ook aan mijn onbedoeld toegenomen suikergebruik. Want daardoor neemt mijn bedoeld suikergebruik ook toe. Van die lekkere bladerdeegkoekjes met een suikerrandje… Chocolade. Pannenkoekjes met jam. Koffiebroodjes. Verse sapjes met extra suiker.

Iemand noemde de Marokkaanse keuken een van de gezondste ter wereld. Behalve dat het suikergebruik hier veeeeel hoger ligt dan in Nederland (voor mijn gevoel dan, cola e.d. wordt alleen bij speciale gelegenheden gedronken), je bij elke sandwich of panini friet krijgt, en er zoveel lekkere broodjes en gebakjes zijn (boter- en dus vetrijk), verbaast het me dat het merendeel van de Marokkanen géén overgewicht heeft. 

Vanavond kreeg ik trouwens ook weer wat bijzonders voorgeschoteld. Het was aardappelpuree met kaas en melk, het was ongeveer zo dik als stroop. Het zag er dus eigenlijk niet zo smakelijk uit, snotterig(a). Maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik zo goed als alles heerlijk vind hier!