Een dagje Spanje 'in' Marokko

Voor het eerst heb ik eigenlijk geen zin om te schrijven. Dat is toch wel een beetje raar… Maar ik doe het toch maar, want van uitstel komt afstel kreeg ik met enige regelmaat te horen van mijn moeder. Een soort wijze levensles;-).

Vorige week heb ik me ingeschreven voor extra Frans lessen aan het institut Francais. Ik bedacht me dat ik in mijn periode hier toch niet vloeiend Arabisch leer, maar hier praat ik meer Frans dan ik ooit gedaan heb en met wat extra lessen bereik ik misschien wel enige mate van vloeiendheid. Eigenlijk zou natuurlijk bij elke gelegenheid het beetje Marokkaans dat ik kan moeten gebruiken, maar het is zo makkelijk om te switchen naar Frans… Eerst was ik samen met iemand in niveau A1.3 geplaatst, terwijl de docente eerste A2 zei voor mij. Maar omdat ik samen met iemand anders was, vond ze het wel leuk om ons samen in de groep te doen. Dat vond ik ook, tot ik het lesboek bekeek. De volgende dag ben ik terug gegaan om te vragen of ik alsnog naar A2 mocht. De desbetreffende vrouw bekeek mijn test en zei inderdaad dat A1 te makkelijk voor mij zou zijn. Het lukte maar niet om mij naar een andere groep te verhuizen en toen het eindelijk gelukt was, bleek A2.1 niet internationaal en in de avonduren te kunnen. De vrouw die mij in eerste instantie geholpen had, zei: “ik geef A2.3, dat is wel internationaal en in de avonden…” Na wat tegenstribbelen (want wellicht te hoog niveau) zei de mevrouw: “Doe haar maar in A2.3”. En zo geschiedde het dat ik van A1.3 niet naar A.1.4, A2.1 of A2.2 verhuisde, maar naar A2.3. Door lesvrije weken en eind van het semester mis ik bijna de helft van de lessen en betaal ik wel volle pond, maar we zullen zien. Moet wel leerzaam zijn!

Dit weekend heb ik weer een tripje gemaakt met vier andere dames. Omdat iemand hier visum moest verlengen, zijn we naar Ceuta geweest. Dat is toch de leukste manier om je visum te verlengen, een reisje maken! Beter dan de Marokkaanse bureaucratie verkennen… Voor mij was het nog niet nodig maar voor de gezelligheid ben ik toch mee geweest.

Eerst waren we naar Asilah gegaan, een kustplaats drie uur ten noorden van Rabat. We wilden eerst daar rondkijken maar iemand kwam op het briljante idee dat op zondag alles dicht is daar, dus zijn we zaterdag vroeg naar Ceuta vertrokken. In Asilah sliepen we in een huis van een man die op het treinstation mensen aansprak. Het gaf een beetje het gevoel dat je weinig keuze had, want er was helemaal geen vervoer naar de stad en die lag drie kilometer verderop. Het huis had een prachtige locatie maar verder niets… Het water deed het niet, de bedden waren keihard en de dekens waren niet superfris… Gelukkig kost het niet zo veel. Dus voor mensen die ook eens naar Asilah willen… Zorg dat je er op tijd bent, anders vind je geen taxi meer…

De route naar Ceuta was echt prachtig. Het noorden van Marokko is ontzettend groen. Aan de ene kant zagen we bergen, aan de andere kant de zee. Het is werkelijk waar een van de moeste routes die ik gezien heb. Ceuta is een Spaanse enclave op het Marokkaanse vasteland. Marokko betwist dat natuurlijk, maar het is wel heel Spaans. De straten zien er verzorgd en schoon uit. Er zijn bankjes en prullenbakken op straat. Er wordt Spaans gesproken (en niets anders). Betalen moet weer met euro’s, en als je dirhams gewend bent lijkt alles toch wel heel duur. Dan ga je uit eten en ben je wel vijftien euro kwijt… Pfoe. Dat is wel 150 dirham! In Marokko kun je voor 70 dirham uit eten… Met de dames zijn we alle westerse kledingketens afgestruind daar (Mango, Zara en meer). Ik kan mijn pinpas nog steeds niet gebruiken dus ik heb niets gekocht . ‘s Avonds hebben we lekker tapas gegeten, met een glaasje wijn er bij, heerlijk!

Omdat we Asilah toch nog wilden zien, zijn we op zondag daar weer uit gestapt en dat was absoluut de moeite waard. Het is een klein stadje met een prachtige medina. Het is ook best toeristisch, maar mensen zijn er niet opdringerig. Overal zijn mooie muurschilderingen. We hebben nog en tijdje gebabbeld met een kalligrafiekunstenaar, over geluk. Erg cliché, maar dat moesten we in onszelf zoeken door zelfacceptatie. We kregen onze naam in kalligrafie als ‘hdiya’, kadootje. Bovendien was het ook prachtig weer. Als afsluiting hebben we nog vis gegeten, verser dan hier krijg je het niet denk ik. Het was echt leuk!

Nu wordt het tijd om aan de bak te gaan. Ik heb besloten dat ik een vak wil afmaken wat niet af wilde maken omdat ik het toch niet haalbaar achtte om mijn verkorte bachelor islam&Arabisch af te maken, maar ik heb nieuwe plannen gemaakt voor volgend jaar en dan gaat het wellicht toch lukken! Beter heb ik het dan af voordat ik met de Frans lessen begin…