Op reis naar het noorden

Het was al enkele maanden bekend maar opeens was het zo ver: mijn walidin, mijn ouders, zouden een bezoekje brengen aan Marokko. Ik was op tijd vertrokken naar het vliegveld omdat de mij verstrekte informatie vertelde dat mijn ouders om 11:30 aan zouden komen. Eenmaal daar bleek dat 13:00 te zijn. Goed. Daarvoor had ik dus een les gespijbeld (‘Beste Dinja, je was niet aanwezig zonder opgaaf van reden. Graag hoor ik waarom je er niet was, en als ik de reden niet goed genoeg vind verwerk ik dat in je eindcijfer’). Maar beter laat dan nooit kwamen mijn walidin toch nog de door de deuren naar buitenJ dan konden we snel door naar Rabat, want de couscous stond te wachten. Mijn Nederlandse ouders mochten gezellig logeren bij mijn Marokkaanse ouders, die het volgens mij een grote eer vonden om ze te ontvangen. Het eten was twee keer zo uitgebreid en in plaats van direct na zijn werk zijn thuispak aan te trekken, bleef mijn Marokkaanse gastpapa de hele dag in pak.

Een korte stop in Rabat was ook praktisch, want de volgende dag zouden we vertrekken voor een klein rondreisje en dan kon de grote koffer hier blijven. Ik had ongeveer 1001 plaatsen in mijn hoofd die ik wilde zien, maar vooral Al Hoceima. Helaas was dat nogal een eind voor de hoeveelheid beschikbare tijd dus uiteindelijk was het plan Tetouan-Chefchaouen-Ceuta geworden.

            Zaterdag vertrokken we naar Tetouan, ongeveer vijf uur van Rabat. Op zoek naar ons ‘hotel’ kwamen we een guide faux tegen (Ahmed genaamd) die toevallig wel een goedkoop en schoon hotel wist, wat ons hotel bleek te zijn. Het zag er oké uit, maar je kreeg waarvoor je betaalde: niks dus. Er was een badkamer, lauw water, geen wc papier en geen stopcontacten. Wel veel thee. De eigenaar heette Nouredinne, een te vrolijke Marokkaan zonder tanden. Bij alles zei hij: “Bravooooo bravooooooo!”, al schaterlachend en in zijn handen klappend. Toen papa vroeg of hij daar mocht roken, kwamen we er achter waarom deze man zo vrolijk was. Hij is een fervent kif-roker. Kif is de lokale naam voor wiet. Tabak roken was slecht. Kif was beter, aldus Nouredinne. Papa had een te gezellig praatje gemaakt met Ahmed dus die stond de volgende dag al weer op ons te wachten om ons rond te leiden in Tetouan, ook al deden we ons best om hem te negeren. In de twee dagen kwamen we hem steeds weer tegen en hij hielp ons wel goedkoop aan taxi’s enzo, haha. Na twee uur waren we eigenlijk al klaar in Tetouan want in de medina was alles nog dicht en gingen we naar Martil, de dichtstbijzijnde strandplaats. Wat was het daar heerlijk rustig en schoon, vergeleken met het gekakel tot ‘s nachts (Tetouaners zijn blijkbaar nachtmensen) en het rook e rook niet al te fris. We besloten dan ook zo lang mogelijk daar te blijven liggen op het strand, op onze meegebrachte handdoekjes. Niet in bikini helaas, want dat is not done maar het was heerlijk. Onder het mom van ‘toeristen zijn er om uit te melken’, liep er ook een man met een kameel heen en weer over het strand. Hoezo een gevalletje matter out of place, zoals we dat in de antropologie zeggen…

De taxirit terug naar Tetouan was ook interessant. De taxi-chauffeur was vrij jong en reed alsof hij meedeed aan een racewedstrijd. Toeteren als de voorganger niet meteen optrok, en veel te hard rijden. Dit is geen uitzondering in Marokko, maar deze man was toch wel een extreme gevalletje.

            Maandag was het tijd of naar Chefchouaen te gaan en daar waren we erg blij mee. Toen we daar uit de bus stapten was het een al geluk want de sfeer was heerlijk relaxed, het weer prachtig en niet zo stervensdruk. En behalve dat is Chefchaouen ook echt een plaatje. Na een korte lunch zijn we naar ons hotel (meer een guesthouse) gegaan en dat was ook al zo’n plaatje. Wat een verademing! Het was een guesthouse van een stel Britten met een prachtig dakterras waar je lekker kon zonnen, en alles was goed onderhouden en schoon en er was warm water. En duur was het ook niet, zo’n 300 dirham voor een tweepersoonskamer, per nacht. Het oude centrum van Chefchaouen is niet groot dus je hebt er niet heel veel tijd nodig maar het is zo mooooi! Ook de omgeving. Daarom waren we de volgende dag naar het nationale park gegaan wat ongeveer naast Chefchaouen ligt, Akchour. Ook dit was een interessante taxirit want de kif-geur was alom aanwezig gedurende de half uur durende rit.

Er was een mooie wandelroute naar een partij watervallen, kleine en grote. De Britse eigenaar had verteld dat de grote watervallen anderhalf uur lopen waren, maar na dik twee uur waren we er nog niet en waren we maar omgekeerd omdat we op tijd voor de taxi terug wilden zijn. Dus dat hebben we helaas niet kunnen zien  (de kleine watervallen wel) maar de wandeling op zich was al super. Tussen de bergen door wandelen, langs de rivier en soms ook over de rivier, steentje springen (kletspoot halen) hihi. Daar wordt een Dinja stiekem wel blij van, een soort grote speeltuin;-). Tegelijkertijd voelde het ook wel als zo’n vlindertuin in de dierentuin. Alles groen, salamanders en vlindertjes. Het geluid van water. Soms was het wel echt heet in de volle zon, en toen de zon onder ging koelde ik daardoor iets te snel af wat een ernstige verkoudheid tot gevolg had. Maar dat kon (op dat moment) de pret niet drukken. Chefchaouen<3<3<3

            De volgende dag en die dag daarna kon het de pret helaas wel drukken. Het afreizen naar Ceuta was niet echt leuk. We hebben wat dingetjes bezichtigd en tapas gegeten. Verbazingwekkend hoe weinig anders de mensen daar spreken dan Spaans. Daarna ben ik in bed gedoken en er niet uit gekomen tot het middaguur de volgende dag toen ik me iets beter voelde, want ik was daar natuurlijk niet om de hele dag in bed te liggen. Ik had gehoopt in Ceuta op het strand te kunnen liggen, legaal in bikini, maar dat zat er temperatuurmatig helaas niet in. We hebben een wandeling gemaakt door misschien wel het enige park in Ceuta, wat ook echt een plaatje was. Alles is zo goed onderhouden, wat toch echt wel een verschil is tussen Spanje (Europa) en Marokko. We wilden nog even shoppen maar daar hadden we niet zo veel tijd meer voor, dus heb vooral veel tijd in schoenenwinkels door gebracht want Spanjaarden (en Italianen trouwens ook) snappen dat je best kleine voeten kunt hebben als je niet meer de leeftijd van de doelgroep van K3 hebt. (Slee)hakken<3

            Op vrijdag moesten we alweer op tijd terug omdat ik op de afscheidsborrel voor de mensen van het korte programma, c.q. Bo wilde zijn. Ik had gehoopt een taxi voor 250 dirham te kunnen regelen, zoals het de vorige keer ook gelukt was. Helaas was er maar een taximannetje die naar Tanger wilde rijden op dat tijdstip en ik wilde de trein halen dus hij kreeg 100 dirham meer. De trein hadden we overigens nog maar op het nippertje gehaald, want de politie vond het leuk om ons een keer of vier langs de kant te zetten. Hier in Marokko zet de politie regelmatig roadblocks. En de enige reden daarvoor is om geld binnen te harken, want als je niet stopt kost je dat 500 dirham. Dat is natuurlijk ongelovelijk veel geld voor een doorsnee Marokkaan (ik neem aan dat taxichauffeur niet een van de best betaalde banen is in Marokko). De taxichauffeur beschuldigde de politie er van dieven te zijn, maar hij was zelf ook een smeerlap en deed net alsof hij geen wisselgeld had zodat hij alsnog kon krijgen wat hij in eerste instantie vroeg, Althans dat hoopte hij. Na bijna drie maanden in Marokko ben ik wel een beetje gehard, ze gaan maar iemand anders oplichten^^

            Onder datzelfde motto gingen we zaterdag souvenirs kopen in de medina van Rabat. In Rabat kun je minder afdingen dan in andere Marokkaanse steden maar ze vragen hier ook nooit exorbitant hoge prijzen, dus het is een beetje eerlijker winkelen voor degene die het onderhandelspel minder goed beheersen. En daar ben ik er ook een van, want ondanks die 2,5 maanden in Marokko blijf ik een beetje een softie. Ik heb toch ook voor de helft de genen van mijn vader(a). Maar zowaar vond ik het wel een beetje leuk, want veel verkopers vinden het ook ontzettend leuk als je een beetje Arabisch kan. Dan kan er wel wat extra van de prijs af. Ook als je er bij zegt dat het een kadootje is, hihi. Maar ik heb natuurlijk ook wat leuke dingetjes voor mezelf gekocht die nu fijn met de koffer van paps en mams mee kunnen, want dat wordt ongetwijfeld nog een uitdaging om alles mee terug te krijgen naar Nederland…

            Zondag heb ik mijn ouders naar Casablanca gebracht en inmiddels zijn ze al weer even veilig geland op Nederlandse bodem. Ook mijn maatje hier, Bo is weer vertrokken. Wel een beetje kaal en leeg zo. En ondanks dat mijn fysieke batterij echt leeg was na een week de reiskar trekken (vertalen en praten en afdingen voor drie) is mijn mentale batterij weer helemaal opgeladen. Wat fijn om vertrouwde mensen om je heen te hebben. Er zijn vast weinig mensen bij wie je zo jezelf mag zijn als bij je ouders. Die het niet uit maakt dat je niet zo’n schreeuwlelijk bent, wat je aan hebt, hoe je er uit ziet of hoe erg je ook snottert.

En het goede nieuws is dat een van de andere NIMAR-studenten nu bij mij in mijn gastgezin woont en dat is heel gezellig. Het andere hele goede nieuws is is dat het geen twee weken maar is tot Umoja naar Marrakech komt, en ik dus ook. Ik tel de weken, dagen en straks de uren af haha. Kull-shi mezyen!:-D